Het is raar hoe het leven soms loopt. Heel mijn leven lang heb ik geprobeerd om mij aan te passen aan wat ‘normale’ mensen van mij verlangen. En altijd heb ik het gevoel gehad te botsen met deze dingen. Steeds had ik het gevoel een buitenbeentje te zijn. Ik was veel liever alleen of als ik dan toch mee moest naar een of ander sociaal event dan was ik het liefst op een rustig plekje. Steeds werd mij gevraagd om toch gewoon mee te doen en er lekker bij te komen. En heel lang heb ik dat dan ook gedaan hoewel dat zo fout voelde voor mezelf. Dit geldt niet alleen voor feestjes maar ook voor school, werk, … Eigenlijk verwachten mensen gewoon altijd dat je sociaal bent en gezellig meedoet. Dit zorgde natuurlijk tot probleemsituaties en dergelijke, maar daar wil ik het hier niet over hebben.

Het is pas sinds 2 jaar dat ik bessef dat ik nooit ‘normaal’ zal zijn. Toen de diagnose autisme viel, was dit voor vele mensen een onverwacht iets. Mijn eigen schuld natuurlijk want altijd heb ik mijn innerlijke ook vanbinnen gehouden. Nooit heb ik gezegd dat ik het moeililjk had met die sociale dingen. Of toch zeker niet hoe torenhoog die moeilijkheden eigenlijk waren. Het viel natuurlijk soms op, maar dan werd ik aangesproken en deed ik nog meer mijn best om ‘normaal’ te doen.

Maar goed, 2 jaar geleden kwam eindelijk de diagnose autisme. En zoveel viel op zijn plaats voor mij. Maar anderen vertelde me steeds weer: maar je ziet er toch niet autistisch uit. Ach ja, dat staat natuurlijk op mijn voorhoofd geschreven. Niet dus! Het is trouwens ook de titel van een boek over autisme: ‘Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit’ van Bianca Toeps. De titel is er gekomen net omdat we deze opmerking zo vaak krijgen.

Daarna heeft het nog een tijd geduurd voor ik eindelijk besefte dat ik misschien maar gewoon moet ophouden om ‘normaal’ proberen te zijn. Ik ben wie ik ben en als dat dan niet past in wat anderen graag zouden hebben, dan is dat pech voor die anderen. De maanden daarna waren voor mij een openbaring: als ik niet meer normaal moet proberen doen, kan ik dan misschien eindelijk gewoon zijn wie ik ben, zonder masker te moeten dragen.

En daar wordt ondertussen heel erg aan gewerkt. Een leven uitbouwen dat ook echt bij mij past. In eerste instantie natuurlijk mijn gezin. Dat verandert helemaal niet. Ik hou intens veel van mijn man en kinderen en daar kan geen enkele diagnose iets aan veranderen. Zij komen op de eerste plaats en dat zal altijd zo blijven.

Maar verder heb ik toch enkele dingen moeten aanvaarden. Werken lukt me al jaren niet meer, maar misschien is het dan stilaan tijd om te leren wat me nog wel lukt. Om toch een beetje uit mijn veilige comfortzone te stappen en te leren wat er in de wereld nog is dat ik wel kan. En ik besef nu dat ik gewoon voluit moet gaan voor datgene wat mij wel gelukkig maakt. Welke dingen ik kan doen zonder dat ik me het buitenbeentje voel en/of zonder compleet over mijn grenzen te moeten gaan.

Zoals geweten is dit onder andere gamen. Hierin vind ik de nodige uitdaging en vrienden. Ik las onlangs ook dat autisten zich steeds heel erg verdiepen in hobby’s. Vroeger waren dit autootjes sorteren, bouwwerken maken van tandenstokers, … Maar dat tegenwoordig veel autisten zich storten op gamen. (Volgens mij las ik dat ook gewoon in bovenvermeld boek.) Ah, dan toch iets gevonden waar ik echt bijhoor. Althans bijna, de norm voor gamers is nog altijd dat dit mannen zijn, maar hé, vrouwen kunnen dat ook. En ja hoor, wanneer ik kijk naar alle vrienden die ik online maak, daar zijn heel wat mensen tussen die ergens in het autisme spectrum thuishoren. Nog een weetje: autisten onder elkaar kunnen erg effectief communiceren. Wij verstaan elkaar luid en duidelijk.

Dus die hobby die heb ik. Maar wat wil ik verder. Oh ja, ik wil vrienden maken die mij ook accepteren voor wie ik ben. Maar hoe moet dit dan? Daar schreef ik al eens een blogje over.

https://marieboven.wixsite.com/marie-blog/post/hoe-vind-ik-een-vriendin-de-sociale-regels

Vriendschap is niet het meest evidente voor mij omdat ik net veel liever gewoon thuis ben en zeker niet naar al te drukke events wil gaan. Vind dan maar eens iemand. Maar stilaan krijg ik meer en meer vrienden en daar ben ik blij om. Mensen die weten dat ik niet meega naar drukke activiteiten maar die aanvaarden dat het gewoon thee bij mij thuis zal zijn (of bij hun thuis). Nog steeds niet altijd evident, maar een werk in progress. Ik kom er wel.

Mediteren is nog een hobby van mij. Waar ik trouwens ook al een blog over schreef.

https://marieboven.wixsite.com/marie-blog/post/meditatie

In deze blog vermeld ik dat ik een meditatiedroom had/heb, namelijk samen met iemand kunnen mediteren. Waar ik toen vertelde dat dit een moeilijke opdracht werd, is het me ondertussen gelukt. Ik heb me een meditatiemaatje gevonden die ik waarschijnlijk gewoon vriendin mag gaan noemen. Dus ook in deze hobby blijf ik doorgroeien. Oh en bijkomend profijt, zelfs mijn tas thee kan ik blijven drinken na dit mediteren.

Samenvattend kan ik dus stellen dat ik de laaste tijd veel meer energie steek in datgene wat mij ook echt ‘mij’ maakt. Dat ik niet meer vastklamp aan wat ‘men’ van mij verwacht en waar ik toch nooit aan kan voldoen. Resultaat hiervan: ik ben oprecht veel gelukkiger en kan veel meer obstakels tackelen, die het leven mij geeft, zonder dat ik hiervan compleet in het rood moet gaan.

Ik leer dus weer: blijf mezelf en ‘keep on gaming’. Net op deze manier wordt mijn wereld groter en kan ik me er beter in bewegen.