Sinds een jaar of tien ben ik in het bezit van een mooie spiegelreflexcamera. Het begon om mooie foto’s te kunnen nemen op reis. De eerste twee jaar mooi op automatisch foto’s genomen. Ach ja, als ik terugkijk, vakantiekiekjes. Je kent dat wel, je richt je toestel en drukt op het knopje. Al het werk wordt gedaan door het toestel. Dientengevolge had ik al snel de vraag: ‘Waar zijn nu die mooie foto’s?’. Die foto’s die eruit springen en waar ik echt tevreden van ben. Maar wanneer je het fototoestel het werk laat doen, dan krijg je die foto’s maar zelden. Het fototoestel maakt alle beslissingen zelf en is het niet altijd eens met wat jij nu net wilde. Zo kan je bijvoorbeeld een hele mooie foto willen nemen van je kinderen, maar als die lantaarnpaal links of rechts van hun net wat dichter staat (al is het aan de rand van de foto) dat stelt je fototoestel daarop scherp. Een mooie foto van de paal, je kinderen zijn helaas onscherp. Dat fototoestel weet immers niet dat jij je kinderen liever ziet dan die lantaarnpaal. De meeste mensen stellen nog wel zelf hun focuspunt in, maar ook dan ben je er nog lang niet voor die ‘yes, that’s it’ foto’s.

Omdat ik toch wat meer wilde, ben ik mezelf wat gaan verdiepen in al die andere instellingen op mijn fototoestel. Het jaar nadien foto’s beginnen nemen waarbij ik zelf de sluitertijd of het diafragma instelde. En toen had ik de smaak helemaal te pakken. Zelf mijn foto’s maken, helemaal zelf, dat is wat ik wilde. Dus begonnen met het mezelf aanleren van een hele hoop dingen. ISO, diafragma, sluitertijd, focuspunten en lichtmeting. Een wereld ging voor mij open. Ondertussen neem ik meestel mijn foto’s helemaal manueel. Dus zelf alles instellen, het fototoestel beslist niets meer voor mij.

Sindsdien veel geleerd op mezelf, bij een driedaagse cursus en via een Facebook fotogroep. Nu ben ik zeker nog niet volleerd. Ik kan nu volledig manueel foto’s nemen, dat wel, maar er is nog veel marge voor verbetering. Maar al doende leert men en ik amuseer me er echt wel mee. Heden ten dagen probeer ik zelfs (soms) mijn foto’s achteraf te bewerken. Ze net iets meer in het oog laten springen. Maar hierin ben ik echt nog een nieuweling. Maar het is fijn om ook daarin bij te leren.

Het grote nadeel: ik vind mezelf meer en meer een ambetante vrouw vinden. Elke foto die ik zie passeren op sociale media wordt kritisch bekeken. Ik denk dan: wat een mooie foto op die vakantieplek, maar kon je de horizon niet even rechttrekken? Of: wat een mooi kind, maar kon die niet net wat meer naar rechts in de foto zodat hij in de foto keek? Of …. de varianten zijn eindeloos. Niet dat ik het zelf altijd beter kan, maar ik zie tegenwoordig waar het beter kan. En is dat niet de eerste stap naar evolutie en leren, weten wat beter kan? En zeker ook de eerste stap naar een zeer ambetante persoon die niet meer zo gemakkelijk zegt dat het een zeer mooie foto is.

Vorige week zat ik in een wachtzaal en daar hingen twee foto’s van het strand. Eentje van een klif op het strand en de tweede van enkele rotsen. Foto’s die waarschijnlijk bij het kader zaten en voornamelijk diende als vulling van een anders lege muur. Maar dat doet er niet toe, ze hingen er. Beide foto’s bekeken en proberen uitvogelen welke ik het mooiste vind en waarom. Niet gemakkelijk, waarom vind ik de ene foto beter dan de andere. Maar ik ben erin geslaagd. De linkse foto waarop de klif te zien was, vind ik mooier. Bij deze was een langere sluitertijd gebruikt waardoor het water meer stroomde door de foto. De rechtse foto had een zeer korte sluitertijd zodat de golf heel mooi te zien was, maar het vloeide niet. En ik ben meer het type dat foto’s van water mooier vind met een langere sluitertijd waardoor meer beweging in het water te zien is.

Zelf neem ik liever portretten en dan nog het liefst met bokeh (een wat vervaagde, blurry achtergrond). De persoon mooi in beeld, de achtergrond onscherp. Dat vind ik leuk om te doen. Het heeft me enige tijd gekost om uit te vogelen hoe deze techniek juist werkt, maar ondertussen lukt het me wel. Natuurlijk blijven ook vakantiefoto’s een must.

Het grote nadeel van fotografie. Elke zomer krijg ik het NAS (Nikon Aankoop Syndroom). Elke zomer bedenk ik me weer, wat zou dit handig zijn, of dat. En als ik een grijsverloop filter koop, dan kan ik mijn sluitertijd vergroten of meer detail brengen in de lucht. Misschien wil ik liever een full-frame toestel. …. De mogelijkheden zijn eindeloos, de wensen ook, het budget niet zo.