Tijd om even terug te kijken naar 2023.

Afgelopen jaar was een jaar van ontwikkeling.

Mindfulnesstraining geeft me elke keer weer die duw vooruit. Een balans tussen de zorg, heling en stabiliteit die meditatie me bied gecombineerd met de uitdaging die het vertoeven in een groep me geeft. Het blijft me kansen geven om te werken aan mijn communicatie, sociale vaardigheden en andere aspecten in het leven waar ik inherent toch op blijf botsen.

Mijn werk als ervaringsdeskundige blijft me een zeer goed gevoel geven. Het is fijn om sommige gezinnen te kunnen bijstaan op hun pad. Aan de andere kant confronteert het ook. Ik zou dit werk oh zo graag gewoon full-time doen. Het voelt echt als een deel van wie ik zou kunnen zijn. Alleen is daar dan steeds het besef dat dit pad niet voor mij is weggelegd. Dat ik hier bots op een harde beperking van mijn leven. Een dubbeltje op zijn kant, maar zo blij dat ik toch iets kon uitwerken om me nuttig te maken in de maatschappij.

Verder was dit jaar een jaar van grote groei voor mijn kinderen. Ouder, meer zelfstandig, puberend, … . Ondanks de blijvende zorg en begeleiding merk ik wel dat ik zelf meer ruimte krijg. Van een helikoptermoeder die steeds moet klaarstaan/zorgen kon ik evolueren naar wat dr. Binu Singh een wifi-moeder noemt. Een moeder die altijd aanwezig is om aangseproken te worden als er iets is, maar die niet non-stop bezig is met haar kinderen. Wat een verademing in druk en tijdsbesteding voor mezelf.

Deze extra ruimte in mijn agenda diende zorgvuldig opgevuld te worden. Iets wat me uitdaagd, leerkansen geeft maar wat ook stilgelegd kan worden in tijden waar ik er meer voor de kinderen moet zijn of zelf moet bekomen van de dingen des levens. Uiteindelijk koos ik voor het schrijven en tekenen van een high fantasy wereld. Een hobby waar ik me met momenten in kan verliezen. Ideaal voor het verkrijgen van al die hormonen die vrijkomen bij geluk/rust. Een goede tegenhanger van de nog steeds veel te veel aanwizige chronishe stress.

Niet te vergeten dat ik nog steeds blijf gamen. Hoewel ik al vele andere tools/bezigheden probeerde, dit blijft de top als het gaat over echt verwerken van issues. Het geeft de rust en kalmte die ik nodig heb om de dagelijkse issues van autisme te hanteren. Het geeft ook de mentale ruimte om de momenten door te komen wanneer ik bots op trauma’s uit het verleden.

Iets waar ik eigenlijk te weinig over durf te praten. Ik heb het gevoel dat na zoveel jaar het best is om te zwijgen over deze dingen. De mensen zijn het wel beu gehoord – denk ik dan. Dat moet ondertussen toch wel verwerkt zijn. Alleen werkt het zo niet. Een deel van mijn verleden draag ik dagelijks, een ander deel steekt af en toe de kop op. De schaamte blijft immens, de pijn ook. Een last die ik toch grotendeels alleen draag. En dat blijf ik spijtig vinden. Een manier om hier structureel mee om te gaan zou toch fijn zijn. Dat niet alleen voor mij persoonlijk maar zeker ook op groter maatschappelijk vlak.

Samenvattend een jaar waar ik graag op terugkijk. Uitdagingen, leermogelijkheden, rust, nieuwe hobbies, … Dat het leven af en toe lijden is dat is een onherroepelijk feit voor ieder mens. Maar als dit dan kan in deze omstandigheden dan prijs ik me gelukkig.