Nu de kinderen ouder worden merk ik dat ik meer ruimte krijg voor mezelf. Niets doen is niet aan mij besteed. Ik ben iemand die onder de mensen moet komen. Die sociale gezelligheid is wanneer ik leef. Alzo ben ik gisteren tot de beslissing gekomen dat ik vanaf december aansluit bij een groep Dungeon and Dragon spelers bij De Kolonisten.

Best spannend. Het is enerzijds weer een groep mensen waarin ik me moet leren verhouden. Verder moet ook deze energiekost ergens gecompenseerd worden. Maar dat zal me niet weerhouden om toch te genieten van de fijne dingen des levens.

Gamen is echt mijn ding. Wanneer dat dan met enkele mensen rond een tafel kan dan is dat perfect.

Eigenlijk best wel gek. Ik hang erg vast aan routines. Het zijn dan ook de hulpverleners in mijn leven die me sturen naar meer ontspanning, meer tijd waarin ik echt leef en mezelf ben. Die stamp onder mijn gat om ook maar ergens de routine te doorbreken die blijft noodzakelijk. Dit zijn zo van die dingen waarin ik erg merk dat ik toch bots op de dingen des levens. Dankbaar dat ik wel enkele mensen heb die me blijven ondersteunen.

Oh, dat zijn niet enkel mensen hoor. Ik mag dit blogje schijven terwijl Billie gezellig naast me ligt. Een grote knuffelhond die mij alle genegenheid geeft die ik maar wil.

Mijn leven krijg ik ooit echt nog in balans. Zoveel ik kan werken door de week afgewisseld met ontspanning in groep (mindfulness en Dungeon and Dragons). Op tijd en stond hobby’s die ik alleen kan doen zoals bloggen, schrijven en PC gaming. En als laatste maar zeker niet minste de momenten van herstel in een rustige kamer zonder beweging, rommel of geluiden. De letterlijke ontprikkelmomenten.

Daar moet een mens dan de 40 voor gepasseerd zijn. Om eindelijk echt dat natuurlijke ritme van jezelf te kennen en te durven respecteren. Maar zoals ik de blog begon: het helpt dat de kinderen groter worden en dus minder tijd van mij vragen.