Maanden leef ik al met een overvolle agenda. Door extra zorgen voor mijn kinderen zijn mijn vrije momenten gekelderd. De zo noodzakelijke rust om zelf staande te blijven is zo goed als volledig verdwenen. Mijn laatste recuperatie dag is alweer geleden van voor de kerstvakantie.

In dit leven is er niemand die aan een mama vraagt: heb je hier eigenlijk wel tijd en draagkracht voor? Als het om je kinderen gaat dan ga je gewoon door. Zonder pardon, altijd klaar om hen er liefdevol door te slepen.

Afgelopen week kreeg ik echter een heel duidelijke boodschap van mijn lichaam: tot hier en niet verder. Ondanks de bewuste inzet om zoveel mogelijk zelfzorg te behouden moet ik toegeven dat begeleidingen voor mezelf, kinesist, meditaties en sociale afspraken eronder leden. Elke vorm van zelfzorg stond op minimaal om maximaal tijd te hebben voor zorg aan mijn kinderen.

Vanaf vandaag zet ik terug meer in op zelfzorg. Ik kan maar zorg aan anderen blijven bieden als ik voldoende zorg voor mezelf heb. Leef het leven dat je predikt. Zoveel keer zei ik al tegen cliënten om vooral jezelf niet tekort te doen. Het blijft moeilijk om dit in de praktijk te brengen. Met hernieuwde kracht wil ik hier weer actief op inzetten.

Meer tijd voor babbeltjes met vrienden, een gedeelde lach, een knuffel, … Meer tijd voor het sociale leven. Evenzeer meer tijd voor solitude: alleen zijn, lezen, gamen, tekenen, absolute rust. Stilte in een opgeruimde kamer.