De laatste vier jaar van mijn leven ondernam ik een enorme reis. Nee, geen reis naar het buitenland, de zon, de zee, … maar een reis naar binnenin. Uren mediteren, schrijven, lezen, gamen, zoeken naar zelfinzicht. Ik merk dat ik enorme sprongen voorwaarts maak. Ik vind een balans in het leven die ik voorheen nooit heb mogen ervaren.

Het zijn geen grote openbaringen of veranderingen die het grootste resultaat hadden. Het zijn veelal de kleine dingen. Dankbaarheid, aanvaarding, loslaten, vriendschap, … Raar maar waar, het gevoel van eigenwaarde, geluk en veiligheid zit hem niet in mijn huis, de auto, de PC, de mooie kleding, …. Al die materiële weldaad heeft een mens uiteindelijk niet nodig om zichzelf te kunnen zijn.

Deze positieve drive zorgt echter ook voor onzekerheid.

Wat als morgen de grond onder mijn voeten wordt getrokken?

Het is een onzekerheid waar ik geen antwoord op heb. Maar ik besef dat ik geen antwoord nodig heb.

Wat het leven me morgen ook biedt, ik ben er zeker van dat ik ook hierin weer mijn weg vind. Het leven heeft zo de neiging om met de regelmaat van de klok je veilige gevoel onderuit te halen. Maar tegelijkertijd zijn dit de momenten van groei, nieuwe vriendschappen, onverwachte kansen.

Als mijn verleden me iets leert is dat ik zelf kan kiezen welk pad ik neem in mijn levenswandel. Maar ook: welk pad ik ook kies, ik weet niet waar het naartoe leidt. Het enige wat ik zeker weet is dat ik op dit pad moet genieten en niet moet wachten tot ik ooit het einddoel haal.