Ja hoor, hier ben ik weer. Opnieuw een blogje over meditatie. Maar waarom toch? Simpel, zonder mindfulness was ik al lang gek geworden door de huidige lockdown.

Zondagavond had ik een paniekaanval. Door omstandigheden even geconfronteerd met de harde realiteit die ons leven soms uitdeelt. Ik durfde mijn meditatiekussen niet op. Angst dat ik ditmaal niet zou aankunnen wat er dan naar boven zou komen. Na het versturen van een mail waarin ik mijn klaagzang deed, was ik voldoende gekalmeerd om toch te durven zitten op dat kussen.

En dan kwam weer die wijsheid. Daar op dat kussen komt dan het besef. Wat ik nu voel is een fysieke pijn gebaseerd op een angstbeeld van een mogelijke toekomst. Niemand zegt dat die toekomst er gaat komen. In tegendeel, rationeel weet je heel goed dat het een doembeeld is dat waarschijnlijk niet zo zal zijn. Hier en nu ben je helemaal niet zeker wat er gaat gebeuren. Hier en nu ben ik veilig. En alleen al die wijsheid, dat gaf me weer voldoende rust om weer verder te kunnen.

Zo gaat het regelmatig in tijden van lockdown. Ik voel me onrustig, maak me zorgen, … en dan ga ik ‘s avonds zitten op mijn meditatiekussen en lijkt alles weer mee te vallen. Dan slaag ik erin om de dingen te zien zoals ze zijn zonder dat ik mij laat meedrijven op gevoelens, doembeelden, losstaande ideeën.

Maar ik mis de extase van rust die meditatie mij ook kan geven. Zoals een loper een runner’s high kan krijgen, heb ik het gevoel hetzelfde te krijgen wanneer ik rustig kan mediteren. Dit ervaar ik alleen als ik in absolute veiligheid kan mediteren EN wanneer mijn interne keuken ook wat op orde is. Hopelijk gaat ToBe-Kempen na de lockdown snel weer open en starten de mindfulness-terugkomdagen weer op. Dat is zeker een moment waar ik in veiligheid mediteer en waar ik altijd zo naar uitkijk. Dat moment van rust, van zen mis ik nu ten zeerste.

Wat zijn de dingen waar ik na de lockdown van ga genieten. Mijn kinderen naar school kunnen brengen, mijn man die ‘op zijn werk’ gaat werken en mindfulness-terugkomdagen. Dat is mijn top 3 van wat ik nu mis.

Bloggen en gamen kan ik nu ook nog. Dus dat hoef ik niet te missen. Ik spendeer tegenwoordig menig uur in een game met fantastische graphics aan een vijver, met een vishengel in de hand, om de zon’s op- en ondergang te zien. Misschien moet ik na de lockdown wel weer afkicken van gamen want dat loopt nu wat de spuigaten uit, maar wat moet een mens anders. Elke dag een Aperol drinken? Dan ga ik liever vissen!

Ter info: ik volgde mijn mindfulnesscursus hier. Een echte aanrader!
https://www.tobe-kempen.be/disciplines/mindfulness/martine-schrage-mindfulness-instructeur/