Het is geen nieuws meer, de tijden veranderen. En de laatste weken lijkt verandering heel snel te gaan.

Iedereen weet dat ik al jaren begeleiding krijg en doorheen de jaren is deze begeleiding enorm geëvolueerd. Nu was er wel altijd een constante in deze. Het face-to-face gesprek. Was het een psychologe, auticoach, een huisdokter of wie dan ook, al deze gesprekken waren steeds face-to-face. En deze constante is nu veranderd. Creatief als de mensheid is passen we ons aan. De nieuwe norm is videochat, telefoneren, chatten, … maar zeker geen bezoek aan praktijk of huisbezoek meer. Hier heb ik moeite mee. Het is een hindernis die ik niet makkelijk lijk te nemen.

Ik doe veel online. Heb vriendschappen die enkel online bestaan. Ik praat elke dag met mensen via voice-chat. Ken mijn computer vanbinnen en vanbuiten. Dus het is niet dat ik niet capabel ben om deze overstap te maken. Puur technisch kan ik dit perfect. Maar emotioneel blijf ik ergens op botsen. Het is gewoon niet hetzelfde. Ik wil de mensen die ik vertrouw, die ik hulp vraag, die mij begeleiden ook effectief persoonlijk zien. Het hoort zo, het moet zo, het is gewoon zo. En waarschijnlijk vooral dat laatste: het is ‘gewoon’ zo. Het gewoontedier in mij protesteert tegen videobegeleiding. Het voelt gewoon niet gemoedelijk genoeg. De warmte, het begrip, het interpersoonlijk contact verliest kracht over een videochat.

Verder lijk ik me best aan te passen aan deze wereld. De eerste week was moeilijk, maar nu voel ik me best goed. Er is een nieuw ritme, een nieuwe routine. En thuiszitten met mijn gezinsleden is helemaal niet zo moeilijk. Elke dag samen met de liefde van mijn leven en mijn twee schatten van kinderen, dat is zalig. En wanneer de gemoederen even oplopen dan trek ik mij terug in mijn tuinkamer.

Sommige veranderingen verwelkom ik met open armen. Vanmorgen had ik nog een zeldzaam face-to-face gesprek, een visite bij mijn huisdokter. Ik heb een hekel aan drukke wachtkamers, maar toen ik vandaag binnenstapte zat er welgeteld één dame te wachten. Een glimlach verscheen ongewild op mijn gezicht. Hier kan ik aan gewoon worden.

Misschien nog een verandering. Toen de dame voor mij de onderzoekskamer binnenging vroeg de dokter: ‘je bent toch niet ziek hé?’. Ik moest wederom glimlachen en dacht: waarom kon je anders naar een dokter? Maar ten tijde van corona lijkt ook dit te veranderen.

Ten goede of niet: laten we allemaal maar in ons eigen kot blijven. Voorlopig is dat het enige wat erop zit. Ik prijs me gelukkig dat ik zo een goed kot heb om te vertoeven.