Ik schreef gisteren een blog over autisme en zijn eigenaardigheden. Het idee kwam van een post op Twitter. Wat zijn de dingen die je positief vindt aan je autisme? Wat zijn de dingen waar je op botst?
Deel één schreef ik dus gisteren. Deel twee komt er nu aan. Wat zijn de kleine letters, de minder leuke dingen, de obstakels, …
Vergeet vooral niet: ik ben gelukkig. Dat wat hierna volgt doet niets af aan deze stelling.
2020 is ondertussen al twee weken bezig. En zoals iedereen heb ik nagedacht over wat vorig jaar mij bracht en wat ik in de toekomst wil bereiken. Vorig jaar bracht mij geluk, stabiliteit, innerlijk vrede, vriendschappen, …. Al bij al een zeer deftig jaar voor mij.
Dus toen ik vooruit blikte was ik opgewekt. Wat zou ik nog willen bereiken? En toen werd ik plotseling om de oren geslagen met de realiteit en kleine lettertjes van autisme. Ik zou me heel graag wat meer inzetten in de wereld van mindfulness. Ik kreeg zoveel vanuit deze hoek dat ik ook graag zou teruggeven. Niets groot, gewoon, iets bijdragen.
Of eigenlijk, als ik openlijk mag dromen, ja, wel groot. Waarom zou ik geen trainerscursus kunnen volgen? Ja, dat werd al snel duidelijk. Daar zijn die kleine lettertjes dan.
Ten eerste is er een heel goede reden waarom ik niet aan het werk ben. Ik kan het niet. Het vraagt teveel van me. Dat is bikkelharde realiteit. Dus dromen over een toekomst waarin ik me misschien nog nuttig kan maken, berg ze maar snel weer op!
Een cursus volgen hoeft nu niet per sé tot werk te leiden. Dus waarom niet gewoon klein beginnen en de cursus volgen. Als je het curriculum bekijkt, blijkt al snel waarom dit niet kan. Je moet een vijfdaagse retraite volgen. Vergeet het maar. Gaat niet. No way. Absoluut niet. Dat red ik van mijn leven niet. Vijf dagen uit mijn normale omgeving. Vijf dagen in het onbekende. Vijf dagen met mensen die ik niet ken. Vijf dagen zonder mijn decompressiemogelijkheden. Vijf dagen overgeleverd aan anderen zonder zelf controle op de dingen te hebben. Je snapt het al, ik denk er nog niet aan om dit zelfs maar te proberen. Het verleden leerde me dat dit een in steen gegraveerde grens is die ik moet aanvaarden.
Dan worden kleine lettertjes plotseling harde realiteit.
Misschien moet ik dan toch maar klein dromen? Genieten van de mindfulness en meditatie die ik wel kan. Genieten van de momenten rust die het me brengt. En vooral niet teveel denken aan teruggeven. Simpelweg egoïstisch en alleen aan mezelf denken.
Lekker blijven gevangen zitten in de realiteit van autisme. De noodzaak aan structuur, de noodzaak aan bekende dingen, de noodzaak aan veiligheid, … Elke poging die ik tot op heden ondernam om meer te kunnen, werd met de grond gelijk gemaakt.
Dus ja, autisme brengt ook zeker zijn beperkingen met zich mee. Ik besef heel goed dat ik niet alles zal kunnen wat ik kan dromen. Niet alle dromen komen uit, het is een realiteit waar iedereen moet mee leven. Dat is voor ons niet anders.
Maar zoals al gezegd. Ik probeer gelukkig te zijn met datgene wat me wel lukt. Of zoals Monty Python het zei: “Always look on the bright side of life!”.