Zoals de meeste onder jullie wel weten volg ik tegenwoordig een mindfulnesscursus. En naast heerlijke ontspanning vraagt het toch wel even de nodige aandacht om je leven te bekijken. Een rescensie van de cursus volgt nog wel in één van de volgende blogjes. Hier wil ik vooral even stilstaan bij de dingen waarover de cursus mij laat mijmeren.
Enige tijd terug deed het me de vraag stellen: ‘wil ik iemand zijn die het leven als een halfleeg of halfvol glas bekijkt?’. Het met open en milde aandacht naar mijn leven kijken, had immers direct impact op mijn dagelijks leven. Er wordt immers van mij gevraagd om bewust naar sommige dingen te kijken en wanneer je stopt en kijkt naar je leven, dan vallen sommige aspecten op waar je normaal zelfs niet bij stilstaat. En dan is het de vraag, ben ik blij met deze dingen? Zijn hierin dingen die ik kan veranderen?
Of zoals Reinhold Niebuhr zei: “God grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference.”
De cursus zette mij aan om meer te willen weten over milde en open aandacht. Niet zozeer omdat ik hier een nieuw levenslicht zag. Eigenlijk vooral omdat ik een blik op de wereld zag die al zo lang in mij zit. Iets wat mij enorm aanspreekt en waar ik eigenlijk altijd al naar gestreefd heb. Zonder het ooit goed en wel beseft te hebben of zelfs maar verwoord te krijgen. Waarschijnlijk is dit idee ook wat mij aanzette om maatschappelijk werk te studeren. Ik wil andere mensen helpen klinkt zo cliché. Maar het is wel waar. Maar ik wil niet alleen andere mensen helpen, het gaat veel dieper dan dat. Ik wil naast andere mensen staan. Ik wil er zijn voor hen. Niet enkel bij het oplossen van problemen, maar zeker ook juist voor problemen die niet oplosbaar zijn. Gewoon hun pad een tijdje meelopen. Hopend hun pad te verlichten met mildheid en mededogen.
En hoewel ik slechts een beginner ben. Iemand die de draagwijdte van hetvolgende helemaal nog niet snapt. Het is toch een gelofte waar ik naar wil streven.
Het is de eerste gelofte van de bodhisattva.
“Hoe talloos de levende wezens ook zijn, ik beloof ze te bevrijden.”
Het is een gelofte die ik iedere dag moet waarmaken. Een gelofte waar ik levenslang aan ga moeten werken. Een gelofte waarvan ik het einddoel nooit zal bereiken. En hoe moeilijk ook, het is een gelofte die aansluit bij mijn levensvisie die een soort rode draad is doorheen mijn leven. En ik geef mij hier eindelijk de toestemming om deze visie te cultiveren.