Afgelopen nacht had ik een paniekaanval. Maar wat ben ik fier op mijn reactie hierop.

Om 2:00 uur schoot ik wakker, na 3 uur slaap. Mijn hoofd draaide van alle onzekerheden, vragen en machteloosheid. Daar lag ik dan, te malen en piekeren op bed. Ik besefte heel snel dat ’s nachts piekeren niet de oplossing is. Ik heb een uur gemediteerd in bed. Tot 3:00 uur heb ik op mijn ademhaling gelet. Hopend erdoorheen te ademen en weer in slaap te vallen. Het baatte niet.
Daarna ging ik in een lekker warm bad met een theetje erbij. Ik bedacht me wat ik nodig had om rustig te worden. In eerste instantie meer informatie. Meer kennis om beslissingen en keuzes op te kunnen baseren. Ik besloot om in de ochtend een deel informatie op te zoeken en verder moet ik wachten tot maandag. Het duidelijk krijgen van de eerstkomende stappen bracht rust. Op zich een heel mooie vorm van mindfulness. Wat heb ik hier en nu nodig om mij terug rustig te krijgen?

Ik ben na mijn bad opgestaan, de verwarming aangezet en een dagplanning gemaakt. Heel simpele dingen die vandaag moeten gebeuren:

  • Was sorteren, wassen, drogen, …
  • examenrooster van mijn zoon duidelijk opschrijven
  • koken voor mijn gezin, op zondag probeer ik hier altijd extra aandacht aan te besteden
  • meditatietraining van maandag voorbereiden
  • gaan wandelen

Op die manier had ik twee lijstjes. Een dagplanning en een stappenplan voor de eerstkomende twee dagen. Ik begon terug wat grond onder mijn voeten te voelen. De paniekaanval ebte weg. Toen mijn dochter om 7:00 uur opstond had ik de vaat al gedaan, waren er verse croissants en chocoladebroodjes gebakken voor het ontbijt. En ik had mezelf al verwend met een extra uurtje gaming.

Uiteindelijk ben ik dus maar een klein uurtje echt in paniek geweest. Daarna mooi alle stappen gezet die ik nodig had. Heel erg trots dat me dit gelukt is. Vroeger was dit wel anders geweest.
Trots op mezelf.