In mijn vorige blog vermeldde ik de druk die weer opbouwde en de angst om weer eens te vallen. Maar ook het vertrouwen dat ik stilaan krijg dat ik meer en meer kan hanteren. En het extra vertrouwen dat ik wel weer recht sta wanneer ik toch moest vallen.

Een paar dagen verder kan ik zeggen dat ik nog altijd niet gevallen ben. Ik ben heel concreet aan het werk gegaan om de stressfactoren aan te pakken. Ik schreef een mailtje met mijn bezorgdheden naar mijn auticoach. Gewoon het eerlijk delen was voldoende om de druk van me af te zetten. Ik heb morgen een activiteit waarvoor ik best veel zenuwen had want geen idee wat we juist gingen doen. Annuleren zag ik niet zitten want heb er veel zin in, anderzijds was gaan onder deze omstandigheden te moeilijk want de onduidelijke planning zorgde voor een blokkade in mijn hoofd. Oplossing: ik vroeg gisteren meer uitleg. Even mijn kwetsbaarheid op tafel leggen. Best een moeilijk stap, maar zonder enige blaam of reden tot schaamte werd me meer gedetailleerd vertelt wat we gaan doen. Probleem opgelost. Ik kan vannacht rustig slapen.

Om de druk van de ketel te halen heb ik een paar dagen ingezet op terug naar de veilige wereld. Met andere woorden: niet gaan wandelen en veel gamen. Een voorspelbare wereld waar heel concrete afspraken en manieren zijn om vastgestelde doelen te halen. Dit gaf me voldoende rust om meer in te zetten op mijn gezin. Mijn dochter die een zware verkoudheid had met liefdevolle aandacht bemoederen. Mijn zoon die stress heeft voor de examens proberen ondersteunen en tegelijkertijd aanmoedigen om te blijven studeren. De kunst van het balanceren van zelfzorg en zorg voor anderen in de praktijk.

De combinatie van dit alles maakt dat ik dit kleine dal weer door ben en opnieuw voldoende energie heb om te blijven staan. Niet gevallen deze keer. Pluim voor mezelf! Babystep voorwaarts.