Zondagochtend en zo genoten van uitslapen vanmorgen. Ik heb me verschillende keren omgedraaid en me nog wat dieper onder de lakens geschoven. Toen ik uiteindelijk beneden aankwam was zoonlief al naar de bakker gegaan voor koffiekoeken en mijn man had de tafel gedekt. Als een verwende dame had ik mijn benen maar onder tafel te schuiven.

Na het ontbijt gaan wandelen in de Liereman om mijn gevoel van rust te bestendigen. Om die perfecte ochtend te vervolledigen zet ik mij nu in de tuinkamer met een tas thee en de wil om een blog te schrijven.

Ondertussen zit ik aan poging nummer 5. Elke keer vermeld ik hoe een geweldige week ik had. Bijna geen afspraken, geen noemenswaardige problemen en het leven dat verder kabbelt op zijn normale ritme. En hoewel dit correct is, is het ook onvolledig.

Er roerde onrust in mijn lichaam. Ongrijpbare gedachten achterin mijn hoofd die een waas van onzekerheid sponnen. Uiteindelijk leidde dit tot een baaldag op donderdag. Toegeven dat het toch even niet gaat en dat ik geen enkel idee heb waarom. Nu weet ik perfect wat ik op zo een dagen verlang: knuffels. Ik hoor je al denken: corona dus dat gaat niet, pech gehad!

Wel corona heeft er niets mee te maken. Ik krijg dolgraag knuffels maar kan ze in realiteit niet vaak aanvaarden. Ik ben erg gevoelig voor aanrakingen en er zijn maar weinig mensen die dicht genoeg bij mij staan dat ik fysieke knuffels zou aanvaarden. Maar niet getreurd, lang leve elektronische knuffels. Dank je wel lieve vrienden van aut&out voor alle knuffels: ik heb ervan genoten en ze deden me goed.

Het overkomt me wel meer dat ik dat onrustige gevoel krijg en niet kan plaatsen waarom. En pas nu ik deze blog schrijf gaat er een klein lichtje branden waarom dit zou kunnen zijn. Misschien was mijn week TE rustig. Ik leerde al dat ik zeker niet teveel mag doen want dat ik dan overprikkeld raak. Moet ik nu leren dat ik ook niet te weinig mag plannen? Zeker de moeite om een tijdje in het oog te houden.