Vandaag heb ik nog eens een stap in de wereld gewaagd. Deze namiddag was er een mindfulnessactiviteit in Antwerpen. De GPS heeft me braafjes tot daar geleid, ik zocht een parkeerplek en was naar mijn aanvoelen net op tijd daar. Voor diegene die mij niet kennen, net op tijd wil zeggen een uur te vroeg. Altijd eerst wennen aan een nieuwe omgeving voor je ergens binnengaat. Zo moet dat dan!
Dat ik een hoog maskerende autist ben dat wist ik al langer. Er zijn veel mensen die mij kennen zonder te weten dat ik autistisch ben. Aanpassen, mezelf in bochten wringen om ‘normaal’ over te komen, mezelf beter voordoen, …. het is een tweede natuur voor mij. Een energievretende en slopende wijze om proberen te voldoen aan de sociale wensen. Deze namiddag was dat in de verste verten niet noodzakelijk. Wees jezelf, allemaal personen met autisme samen. Heerlijk om gewoon te kunnen zijn.
Wanneer iemand mij vijf jaar geleden had gezegd dat ik vandaag op mijn eentje naar Antwerpen zou gaan om een mindfulnessactiviteit te volgen met een groep onbekenden, ik had u gewoon in uw gezicht uitgelachen. En toch, ik deed het en genoot ervan.
Mijn zoon probeer ik te leren dat hij naast het bewaken van zijn grenzen af en toe dingen moet doen die hij graag wil doen. Ook als dit wil zeggen dat hij hiervoor grenzen over moet en achteraf extra tijd nodig heeft om te recupereren. Vandaag deed ik exact dat. Bewust over mijn grenzen gaan om te genieten van het leven. En de overprikkeling die daarbij hoort die betaal ik graag. Bij deze ben ik al bezig met het verwerken ervan. Een blogje schrijven in de rust van mijn tuinkamer met een tas thee erbij. Vanavond en morgen niets gepland, maandag moet ik er pas terug staan.
Dat ik vooraf ziek was van de spanning. Extra medicatie heb moeten innemen om gewoon in staat te zijn om te kunnen vertrekken. Dat ik al nachten wakker lig omdat er teveel onbekende factoren waren. Dat zijn dan de dingen die binnenshuis gebeuren en waar niemand bij stil staat. Dat mijn gezinsleden vandaag niets meer van mij moeten verwachten, dat ziet men ook niet. En met niets bedoel ik niets, ik eet zelfs niet met hen vanavond. Dat kost nu teveel energie.
En toch is het een prijs die ik met liefde betaal. Mindfulness heeft mijn leven zoveel rijker gemaakt. Het leerde me dat mezelf zijn echt wel mag en zelfs oké is. Nu ga ik niet teveel uitweiden over de positieve kanten van mindfulness, dat is niet de bedoeling van deze blog. Maar ik ben wel blij dat het me leerde om terug ‘in’ het leven te staan in plaats van aan de zijlijn. Dat ik leerde om te gaan voor de dingen die mij gelukkig maken en energie geven.
Sinds ik meer rekening houd met mijn beperkingen, mijn grenzen bewaak en bewust kies wat wel en niet te doen ben ik in een opwaartse spiraal terechtgekomen. Ik doe nu veel meer dan vroeger, maar wel heel duidelijk voorbereid, bewust gekozen en met voldoende recuperatietijd achteraf. Soms krijg ik de vraag van ouders of ze moeten meegaan in de beperkingen van onze kinderen. “Moeten we niet pushen zodat ze zich zo normaal mogelijk leren gedragen?” Ik leer dus om dit net niet te doen. Wanneer ik mijn grenzen aanvaard dan floreer ik en daardoor kan ik nu meer dan ik ooit voor mogelijk hield.