De afgelopen twee weken van deze vakantie zijn niet gelopen zoals ik me ingebeeld had. Mijn drie vaste begeleiders waren gelijktijdig op vakantie. Door corona besloten wij niet op reis te gaan dit jaar. En tot overmaat van ramp sloeg de bliksem in waardoor we (mede door slechte dienstverlening van de provider) 11 dagen geen internet hadden. Geen begeleiding, geen TV, geen Netflix, geen PC-games en door de hittegolf zelfs geen wandelingen. De groepsmeditaties waren al geannuleerd dus ook daar geen soelaas.
Volgens mij neem je op die manier alle copingstrategieën die ik ontwikkeld heb weg. Het leek wel alsof iemand dit plan in elkaar gezet heeft om mij terug een depressie in te duwen. Alles wat ik de laatste jaren heb opgebouwd om zelfredzaam te zijn was plotsklaps verdwenen. Wat doe je dan?
Mijn plan van aanpak ging over in puur koppige automatismen. Punt een: zorg voor je kinderen die het ook moeilijk hebben. Dat is toch de job van elke ouder, niet? Punt twee: zorg zo goed mogelijk voor jezelf. Ik hield vol en hield de stress zo goed als ik kon onder controle. Ik wist dat deze week de begeleidingen terug opstartten en er weer hulpverlening zou zijn.
Toen ik woensdag naar de psychologe reed besefte ik pas hoe diep ik ben moeten gaan. Tegelijkertijd zag ik ook dat ik er wel heel de tijd gestaan heb voor mijn gezin. Dat ik ondanks de moeilijkheden toch een prettige vakantie heb gehad. En dat ik in heel deze periode op geen enkel moment gedacht heb dat ik weer een depressie tegemoet ging. Ik heb immers geleerd dat ik op pure koppigheid heel lang situaties kan uithouden en dat daarna de rust wel wederkeert. Zodra begeleiding weer opstart, internet gemaakt is en meditatie met vrienden kan doorgaan de wereld wel weer een happy-place wordt.
En hoewel ik gelijk had vergat ik nog iets zeer belangrijks. De kracht van gewoon mezelf kunnen zijn bij vrienden. Van eerlijk kunnen aangeven: het gaat niet goed nu, ik heb hulp nodig. De meeste mensen zijn absoluut niet geïnteresseerd in hoe anderen zich voelen. Wanneer de vraag wordt gesteld: ‘hoe gaat het’ dan moet je maar eens durven antwoorden met iets anders dan ‘goed en met jou?’. Het is helemaal geen vraag maar eerder een manier van begroeten. Het kan die andere niet in het minst schelen hoe het met je gaat. Ik kan het weten want ik heb er heel lang over gedaan om deze les te leren. En gewoon omdat ik het niet kan laten en af en toe rebels ben (of gewoon mezelf) zeg ik soms nog altijd: slecht. Je moet de blik op de mensen hun gezicht dan zien. Ineens volg je het sociale protocol niet en wordt er nagedacht over hoe men nu zou reageren op iemand die zo afwijkt van de normaal gewenste reactie.
Toen me deze week dus gevraagd werd ‘hoe gaat het’ heb ik eerlijk geantwoord ‘niet goed’. Nu moet ik toegeven dat ik op dat moment zo op was van de stress dat ik puur op automatische piloot mijn verhaal heb gedaan. Ik had geen energie meer voor eender welk defensiemechanisme op te houden. Geen masking, geen aanpassing aan sociale regels, geen masker op, geen muur om me heen, …. alles weg. Gewoon ventileren en alles eruit gooien. En achteraf tot het besef komen dat ik me helemaal niet meer herinner wat ik allemaal gezegd heb. In het verleden zijn zulke situaties maar zelden goed gekomen. Eerlijkheid wordt in deze wereld niet geapprecieerd. Doe facebook maar eens open en zie hoeveel mensen eerlijk durven toegeven dat ze een slechte dag of week hebben? Instagram, whatsapp, tik-tok, …. alle sociale media dienen om te posten hoe gelukkig we zijn. Of dat nu waar is of niet. Mijn recht door zee eerlijkheid heeft me al vele vriendschappen gekost en af en toe zelfs een job.
Deze keer maakte ik me echter geen zorgen om mijn oprechte eerlijkheid. Alhoewel ik me nog niet helemaal herinner wat ik allemaal vertelt heb, ik weet dat ik dat bij deze persoon niet hoef te maskeren en geen muren moet bouwen. En misschien is dat wel de grootste kracht van allemaal in het leven. Je omringen met mensen waarbij je helemaal jezelf kan en mag zijn.
Bianca Toeps schreef het al in haar boek -maar je ziet er helemaal niet autistisch uit- en ik geef haar helemaal gelijk:
Ik heb vrienden waarbij ik in mijn joggingspak op de bank kan zitten en niets hoef te zeggen. Dat noemen we dan gezellig.
Iedereen die het gevoel heeft zich anders te moeten voordoen en continu angstig is om mensen op hun tenen te trappen, wil ik het volgende adviseren: zoek betere vrienden. Je verdient het.
Dus hoe gaat het met me? Afgelopen twee weken waren loodzwaar maar begeleiding is weer opgestart, meditatie deed ik woensdag terug en sinds vanmiddag hebben we terug internet. Ik begin weer tot rust te komen.