Gisterenavond had ik eigenlijk nog geen stap gewandeld. Ik had een gaming dag en heb uren aan mijn PC gezeten. Genoten van praten met vrienden, van de vrijheid om in een wereld te kunnen bewegen zonder lockdown. Van de ene stad naar de andere, in groepen samentroepen en vooral genieten van samenzijn.

Maar toen de avond stilaan viel en ik eigenlijk had afgesproken met een paar vrienden die mij in het spel kwamen helpen om enkele doelen te bereiken, toen kwam de drang tot beweging. Zelfs in mijn hoogdagen van gaming, ik ben niet gebouwd om uren en uren aan een stuk te gamen. Dus gisteren bedankte ik mijn vrienden om mij te willen helpen, vroeg of dit op een later moment kon en sloot mijn PC af. Tijd om de echte wereld in te gaan. Alleen en dicht bij huis, want hier was wel degelijk lockdown. Maar ik had helemaal geen zin om weer in de city jungle tussen baksteen en beton te wandelen. Ik nam mijn auto en reed naar een natuurdomein.

Ik deed een wandeling rond een meertje. Er waren een paar joggers en fietsers, maar eigenlijk was het voornamelijk ik en de natuur. Het gezang van vogels was aan het begin van de wandeling bijna oorverdovend maar werd stilaan minder en minder. Ook zij zochten stilaan hun nest op voor de nacht.

Een nieuwe plek voor mij om in te wandelen. Ik alleen op wandel in een  bos dat ik niet ken. Met mijn oriënteringsvermogen is dat vragen om problemen. Dus voor ik aan de wandeling begon op de kaart gekeken en besloten de blauwe route te wandelen. Blij dat er gekleurde paaltjes stonden ging ik gerust op pad. Halverwege bleek dat bijna elke splitsing aan iedere kant blauwe paaltjes had staan, ik werd toch een beetje ongerust. Ik had weinig zin om ’s avonds in een onbekend bos te verdwalen. Deed ik ooit al eens en is niet voor herhaling vatbaar. Maar hoe moeilijk kan het zijn om rond een meertje te wandelen. Ik hield het meer aan mijn linkerkant en wandelde rustig verder. Uiteindelijk vond ik zonder problemen de uitgang weer.

Tijdens de wandeling genoot ik ten zeerste van de Vlaamse natuur. Ik stelde me de vraag hoe het komt dat ik elk jaar met mijn gezin op vakantie ga naar Spanje en daar bijna elke dag wandel door de natuur en we dit in België bijna nooit doen. Is het daar dan zoveel mooier dan hier? Natuurlijk niet. Ik besloot vooral dat we de natuur hier maar ‘gewoon’ vinden en de bomen in Spanje zijn natuurlijk véél mooier en het gras véél (minder) groener.

Ik nam het voornemen om meer in Vlaanderen te gaan wandelen. Ver moet ik niet rijden om te kunnen genieten van de natuur. Het is maar kwestie van te willen en tijd maken. En wanneer het leven in volle snelheid raast met werk, school, hobby’s, … is er weinig tijd beschikbaar voor wandelingen door de natuur of dat denken we dan. Maar in realiteit vind ik wel altijd tijd om achter die PC te kruipen. Dan moet genieten van de pracht en praal die de natuur ons biedt toch ook kunnen.

Ik kroop gisterenavond met een zalig gevoel in bed. Lekker gewandeld, fysiek doodop waardoor ik dacht: ik kan maar beter slapen want de eerste uren kan ik geen pas meer zetten. En met het voornemen meer te gaan genieten van de buitenlucht in de natuur. Ik sliep als een roosje, had geen enkele nachtmerrie en had een nacht zoals ik er maar een handvol per jaar heb. Dit is voor herhaling vatbaar.

Blijf zoveel mogelijk in je kot, was je handen, respecteer de maatregelen EN geniet van de natuur (voorlopig zoveel mogelijk alleen).