Ergens heel lang geleden, in een ver verleden, toen de dieren nog spraken en ik nog jong en onschuldig was, ben ik beginnen gamen om de wereld aan te kunnen. Het was mijn manier van ontsnappen aan een wereld die voor mij onbegrijpelijk en gevaarlijk was. In de loop der jaren ben ik uitgegroeid tot een fervente gamer en is dat voor mij een veilige plaats geworden: eentje waar ik altijd op kan terugvallen. Maar de laatste maanden merk ik op dat ik steeds minder gaming tijd heb. Mijn leven (IRL- zoals dat dan in gaming-taal heet) wordt drukker en drukker en mijn gaming tijd slinkt zienderogen. Maar het bijzonderste hieraan: ik vind het niet zo erg.

Pas op: ik ben en blijf een gamer. Maar daarnaast merk ik op, dat ik ook andere dingen wil doen. Ik kan zo genieten van het schrijven van deze blog’s. Zo zalig om ergens rustig te kunnen zitten en mijn gedachtegangen te kunnen ordenen. Of om gewoon te mijmeren over de dingen des levens. Misschien is het om dezelfde reden dat ik ook graag mediteer. Maar deze twee dingen zijn veilig en helemaal niet spannend. Ze kunnen perfect dienen als game-vervanger.

Naast de rustige, veilige havens in mijn leven, breng ik mij meer en meer in contact met de woelige zee buiten mijn huis. Stilaan zet ik stappen om te leren navigeren in de zee van mensen die mij zo onbekend is en zo gevaarlijk aanvoelt. Enerzijds heb ik, al een hele tijd geleden, de stap gezet om aan iemand te vragen om samen te mediteren. Wat toen aanvoelde als ‘not done’, absoluut gevaarlijk, mogelijk dodelijk, … is ondertussen uitgegroeid tot een vaste routine. Ik moet hiervoor mijn huis verlaten, maar wordt toegelaten in wat ondertussen ook alweer aanvoelt als een veilige haven, alleen een andere haven (huis, meditatieruimte).

In mijn dagelijkse leven ervaar ik heel wat strubbelingen. Elke week heb ik wel minstens 1 overleg om voor alle gezinsleven het leven min of meer veilig en geordend te houden. Zo heb ik vandaag bijvoorbeeld 2 overlegmomenten (en nog een meditatieafspraak). Al dit geregel is ten zeerste vermoeiend voor mij en gaat met de regelmaat van de klok over mijn kunnen heen. Maar ik blijf het doen om mijn kinderen zo goed mogelijk bij te staan. Maar ik merk dat ik stilaan zelf ook een netwerk opbouw waarop ik kan terugvallen. Mensen die mij willen helpen wanneer de zee voor mij te woelig wordt. Een netwerk dat bestaat uit zowel professionele mensen als vrienden en familie. En ik ben mij de laatste tijd ten zeerste bewust van hoe dankbaar ik allen van hen ben. Het is dit netwerk wat mij de veiligheid geeft om te blijven groeien. Want ik heb geleerd: zelfs wanneer ik uit de boot val, iemand gooit mij wel een reddingsboei toe.

Zo ga ik al van kleins af aan heel graag naar de cinema. Als kind had ik een vaste vriendin die meeging en daarna nog een paar mensen gevonden die meewilden. Alleen ben ik nooit durven gaan. Tja, die wereld in waar andere mensen samentroepen en dat alleen moeten doen, dat boezemde toch steeds de nodige angst in. Vorige week wilde ik echt graag naar de cinema, maar ik vond niet zo direct iemand die mee wilde. En toen opperde er iemand: waarom ga je niet alleen? Mijn antwoord lag dadelijk klaar: ‘Ben je zot, alleen die gevaarlijke wereld, nee dank je!’. Maar hoe meer de avond naderde, hoe meer ik mijn antwoord in vraag trok. Waarom zou ik niet alleen kunnen gaan? Wat is het ergste dat kan gebeuren? Alle schrikwekkende beelden in mijn hoofd dan maar genegeerd en toch alleen gegaan. Het is te zeggen: alleen vertrokken. Aldaar aangekomen zat ik toch niet alleen. Er was zelfs een heleboel volk dat ik eigenlijk kende en er was iemand zo vriendelijk om bij mij te komen zitten en mij gezelschap te houden. Het werd onverwacht toch geen solo avond. En dat allemaal omdat een vriendin opperde: ‘waarom ga je niet alleen?’.

En vorige week ben ik begonnen aan een mindfulnesstraining. Iets wat ik heel graag doe, maar ook evenveel (als niet meer) schrik van heb. Ik zou er nooit aan begonnen zijn als het niet mijn meditatievriendin is die de cursus geeft. Het is een veiligheid die meegaat. Maar soit, alleen maar om te zeggen dat ik hier vroeger nooit of te nooit aan begonnen zou zijn. Het is een wereld in die voor mij absoluut te onzeker is. Maar nu, nu trotseer ik deze cursus met zin, overgave en hoop. Gisteren was het trainingsdag 2, mentaal zat ik even in een dipje en ik kreeg de raad van vrienden om thuis te blijven. ‘Als je je zo moe, overweldigd en angstig voelt, vraag dan aan je huisdokter een ziektebriefje en dan kan je thuis blijven.” Zo klonk de wijze raad. Juist ja, die huisdokter om een briefje vragen was in deze geen optie. Maar het hoefde ook niet. Zelfs als het wel een optie was, ik had het niet gedaan. Hoe angstig ook, ik had er zin in. Ik ben gegaan, ben absoluut over al mijn grenzen van veiligheid heen gegaan. (Wat best wel grappig is want het was een training om niet over je grenzen heen te gaan 🙂 ) Maar ik ben blij dat ik geweest ben. Ik wist op voorhand dat het een zware avond ging worden, ik ging geconfronteerd worden met dat éne aspect in mijn leven dat ik absoluut ten gronde haat en waar ik geen verweer tegen heb. Maar dat deed er niet toe. Het was een avond van toelaten en durven voelen. En ik ben blij dat ik gegaan ben. Tijd om die veilig haven wat meer te verlaten en de stap in de wereld te durven zetten.

Pas op: er zijn ook nog een heleboel projecten die ik graag zou willen doen, maar waar ik voorlopig niet aan toe kom. Waar de stap tot actie toch nog te groot is. Zo zou ik heel graag mijn gaming streamen op Twitch. Maar hiervoor heb ik niet de technische kunde en niet het zelfvertrouwen om dit te doen. Wie wil mij, kleine gamer garnaal, nu zien gamen? Het is iets wat al een jaar in mijn hoofd speelt, maar ik kom tot geen enkele stap van actie.

En er zijn projecten waar ik aan begin, die ik niet volbreng omdat de angst in die wereld toch te groot blijkt. Zo had ik heel graag deelgenomen aan spelavonden in de plaatselijke bordspelwinkel: De Kolonisten. En de eigenaar is super vriendelijk en heeft mij hierin gesteund en geholpen waar hij kon. Maar niet op voorhand weten wat er gespeeld wordt en met wie, dat bleek toch een te grote uitdaging. Ik en een onbekende, steeds wisselende, groep mensen, nope, lukt nog steeds niet.

Een hele blog om eigenlijk maar tot één simpel besluit te komen: ik ben gelukkig. Ik heb in mijn leven heel wat meegemaakt en zal waarschijnlijk nog het een en ander moeten trotseren. Dat is namelijk gewoon eigen aan ‘leven’. Niet alles verloopt altijd van een leien dakje. Maar nu, op dit moment in mijn leven, kan ik in alle eerlijkheid zeggen: ik ben gelukkig.

En nee, niet al mijn dagen zijn momenteel rozengeur en maneschijn. Net als in ieder gezin zijn er goede en moeilijkere momenten. Maar globaal loopt het leven tegenwoordig wel los. Ik heb een kader van hulp, ik heb veiligheidsnetten, ik heb de nodige rust en ik heb bakken moed en hoop gevonden. Ik kijk positief en hoopvol naar de toekomst. En ik dacht zo: ook dat mag wel eens gezegd/geblogd worden.