Het is vakantie en na een week van gezellige drukte zat ik er vorig weekend volledig onderdoor. Ik botste keihard op mijn autisme en was totaal overprikkeld. Waar ik in het verleden zeer grote moeite zou gehad hebben om hiermee om te gaan, heb ik direct hulp gezocht. Ik ben gaan mediteren en extra gaan wandelen. Hierdoor was het dinsdagavond alweer iets beter. Wat een overwinning voor mezelf!

Op woensdag werd ik totaal onverwacht geconfronteerd met een zeer pijnlijk deel van mijn verleden. En hoewel ik tegenwoordig toe ben aan de stap: vergeef het verleden, is dit verleden onverwacht tegenkomen toch nog steeds moeilijk. Hoewel direct goed afgeblokt en gekaderd waarom ik een aantal dingen niet wilde overwegen, was het kwaad gedaan. Weer de afgrond in met mijn gevoelens. Maar ook hier direct weer geventileerd en opgevangen door een paar vriendinnen.

Daarna had ik eigenlijk voor de rest van de week niets speciaals meer gepland en rekende ik op recuperatiedagen. Vrijdag ging mijn man naar de winkel om op de parking van de winkel aangevallen te worden door een andere klant. Op zich viel het wel mee. Mijn man kreeg door een agressieve klant enkele stampen op zijn benen en werd bespuugd in zijn gezicht . Geen zware letsels en na het indienen van een klacht bij de politie en het noodzakelijke administratieve doktersbezoek is dit ook weer in de fase afhandeling. Althans op gebied van papierwerk. Voor mij krijgt dit verhaal natuurlijk weer een heel andere betekenis.

Zit ik niet al jaren in therapie om net te leren dat de wereld echt wel veilig is? Tja, tot zover veilig. Kom niet meer af met dat veilige verhaal, want ook hier werd net het tegendeel bewezen. Ik was super geagiteerd en heb mij laten gaan in stressfood: kebab. Heel slecht voor mij dieet en ik voelde me achteraf zo slecht dat ik dan maar weer een extra wandeling gedaan heb. En ja, ik weet het, deze dingen zijn uitzonderlijk. En binnen een maand ben ik ook wel weer zover dat ik dat kan zien. Ik besef heel goed dat gewoon weten dat ik dit ook weer geplaatst krijg een zeer positieve groei is voor mezelf. Tijd heelt alle wonden en dit dus ook.

Gisteren (zaterdag) was ik dus nog steeds totaal over mijn toeren. Na vele ventilatiegesprekken met zowel mijn man als vriendinnen bleef het toch moeilijk. Ik ben dan extra gaan wandelen waarna ik in een opruim bui geschoten ben. Heel mijn huis moest ordelijk zijn. En in deze opruim, uitgelokt door totale overprikkeling, beging ik een zware fout. Ik vroeg via WhatsApp iets aan mijn familie en blijkbaar schoot dit bij hen in het verkeerde keelgat. Ik had het niet mooi omschreven en het kon verkeerd geïnterpreteerd worden. Ik kreeg dus na 45 minuten het woedende antwoord van mijn familie te horen. Tja, toen ben ik dus heel erg boos geworden en heb uiteindelijk de telefoon dicht gegooid. Niet mijn mooiste moment. Maar vooral niet vergeten, ik was al totaal overprikkeld waardoor enige deftige vorm van communicatie niet meer mogelijk.

Daar waar ik heel goed besef dat ik uit de bocht gevlogen ben, zie ik toch ook weer persoonlijke evolutie. Ik ben al jaren aan het leren om kwaad te worden. Uren en uren therapie om toch maar te durven zeggen dat ik kwaad ben. Laat staan om ook maar eens mijn stem te verheffen. En gisteren, in al mijn overprikkeling waardoor grenzen oh zo ver weg leken, heb ik alles eruit gegooid. Dat wil ik dan toch een beetje als positief zien. En mijn verontschuldiging aan mijn familie is deze ochtend overgemaakt.

Lang leve vrienden die mij gisteren opgevangen hebben en mij uren hebben laten ventileren. Er werd zelfs lachend gesuggereerd dat het tijd was voor kebab. Dat heb ik toch maar gelaten, die eerste lag nog op mijn maag. En ook vandaag zijn deze vrienden er al voor mij geweest.

Ik leer, ik groei, ik evolueer en ik val nog regelmatig. Maar ik blijf rechtstaan en doorgaan. En ik blijf vooral leren: blijf mezelf!