Sinds gisteren en tot zondag is het speelstraat bij ons. Alle kinderen spelen buiten en de ouders gezellig in elkaars voortuin om een praatje te slaan. Nu is het redelijk vroeg en toch zijn er al kinderen buiten. De meeste ouders zijn nog binnen, bekomen van de zeer gezellige maar late avond gisteren. Ik heb mij dan maar buiten gezet om dit blogje af te werken. Dus gezellig op straat, in de zon en met spelende kinderen op de achtergrond, schrijf ik weer een stukje. Genietend van het goede leven, schrijven over de moeilijkere dingen des levens.
Zolang ik mij kan herinneren heb ik al nachtmerries. En dan heb ik het niet over een slechte droom hier en daar. Nee, ik heb gemiddeld 5 tot 10 horror nachtmerries per nacht. Echt niet vol te houden. Een goede nacht is een nacht met maar 1 of 2 nachtmerries. Eerlijk is eerlijk, de laatste jaren is het beter. Ik heb zelfs periodes dat ik geen nachtmerries heb. Een week hier, een paar dagen daar, maar het duurt nooit lang.
Het grootste nadeel van nachtmerries is dat ik nog steeds moe wakker word. Ik vroeg mij regelmatig af: waarom ben ik gaan slapen? Had ik niet beter gewoon wakker gebleven? Dus twee keer per jaar trok ik naar mijn huisdokter met steeds dezelfde vraag. Ik wil medicatie tegen nachtmerries. En telkens kreeg ik hetzelfde antwoord: dat bestaat niet. Grote hint aan de pharmaceutische wereld: hier is vraag naar!
Naast de boodschap dat deze medicatie niet bestaat, kreeg ik wel steeds een luisterend oor en wijze raad. Niet eten voor je gaat slapen, geen schermpjes een uur voor het slapengaan, genoeg bewegen, …. Ik heb ze allemaal geprobeerd. Een ik moet toegeven dat het met deze wijze raad is dat ik kan zeggen dat het echt wel beter gaat. Die nachten dat ik wel slaap, die komen daardoor.
Maar ik ben blij te kunnen zeggen dat ik nu al een hele tijd geen noemenswaardige horrornachtmerries meer gehad heb. Toegegeven, een slechte droom hier en daar wel. Maar geen uitputtende en slopende nachten meer. Wat een vooruitgang. De oplossing lijkt dus echt niet in medicatie te liggen. Zoals eerder al vermeld: die wijze raad van hierboven helpt echt, maar met mate. De grote oplossing: volgehouden meditatie.
Nu bedoel ik niet van dat zweverige kwakzalver gedoe. Nee, gewoon 20 minuten per dag even gaan zitten en tot rust komen. Tijd nemen voor mezelf en alles toelaten wat er komt, dat opmerken en terug loslaten. Op die manier hoeft het ‘s nachts niet naar boven te komen. Een echte aanrader en zeker gezonder dan medicatie. Het vraagt wel enigszins discipline om hier tijd voor te maken, maar het is het zeker waard.
Aan die meditatie beginnen was voor mij niet zo simpel. Een sterk geloof in de westerse geneeskunde en een grote dosis afkeer tegen al die oosterse kwakzalverij, waaronder ook meditatie, yoga, …. Toen ik jaren geleden dus kennismaakte met mijn eerste stappen hierin en werd geïntroduceerd tot ‘de bodyscan’ was dit een heel moeilijke opdracht. Het komt erop neer dat je tijd moet nemen om je lichaam te voelen en alle spanning los te laten. Het is een geleide oefening die ik meekreeg op CD. Tja, dat was dus nog net voor de tijd dat je alles op Spotify, I-tunes kan vinden.
Ontelbare keren ben ik aan die bodyscan begonnen en heb hem terug afgezet. Ik voelde mij telkens weer zo belachelijk. Iets in de zin van: zie mij hier nu liggen, ik kan wel betere dingen met mijn tijd doen. Maar gezien het mij elke week opnieuw werd aangeraden heb ik volgehouden. Waarvoor nu mijn grote dank. Eens ik de periode van het belachelijke gevoel voorbij was en mij kon wijden aan het effectief uitvoeren van die bodyscan, heeft dat echt geholpen.
Van daaruit ben ik dan maar verder gegaan. Stilaan zelf beginnen mediteren. Een weg hierin zoekende op mijn eentje. Mijn familie vindt heel dit gedoe nog steeds tijdverspilling dus veel steun krijg ik daar niet in. Mijn man denkt het zijne, maar laat het mij wel rustig doen. Hij geeft tijd en ruimte en daar ben ik dankboor voor. Ondertussen een vriendin gevonden die hier volledig thuis in is en die soms (tegenwoordig regelmatig) met mij mediteert.
En in augustus neem ik de volgende stap. Ik ga een cursus mindfulness volgen. Toen de eerste cursus hiervan passeerde had ik veel zin om mee te doen. Lijkt mij enorm boeiend maar mits één giga groot probleem. Deze cursus wordt in groep gegeven. En nu kan ik wel rust gevonden hebben, groepen schrikken mij nog steeds af. Maar toen had ik mij voorgenomen, volgende keer doe ik mee. Tja, bij deze is volgende keer daar en mijn angst voor groepen is nog steeds niet verminderd. Maar gelukkig is het een geweldige lesgeefster die ter dege beseft dat de eerste uitdaging voor mij niet de cursus op zich zal zijn, maar wel, het kunnen ontspannen in groep.
En als dat ontspannen in de groep mij niet lukt, dan zal ik extra veel moeten oefenen thuis. Komt goed en ik kijk ernaar uit!
Mijn nachtmerries zijn nu veel minder aanwezig. De truc was dus niet medicatie maar volgehouden meditatie.