Vorige blog ging er over dat ik me niet meer optimaal voelde en het dringend tijd is voor meer zelfzorg en rust. Ondertussen heb ik enkele dingen die heilzaam zijn hernomen. Ik mediteer weer dagelijks in de ochtend, ontbijt netjes en gezond voor ik aan de rest van mijn dag begin. Wandelen heb ik ook weer opgestart. Het gezondere ritme zou mij weer op het goede pad moeten krijgen.
Verder heb ik wekelijks een extra ventilatie-moment geregeld. Het doet me altijd enorm goed om te kunnen praten. Het zijn meestal geen zware dingen waar ik op vastloop maar een extra klankbord is wel zo handig. Mijn agenda heb ik onder handen genomen om weer effectief rustmomenten in te bouwen. Netjes blokken vrijgemaakt waarop ik niets anders ga plannen.
In het verleden ging ik op momenten als dit overdadig berichtjes posten op social media en vrienden spammen met stim-berichten. Ik probeer dit bewust veel minder te doen. Ik schrijf zo ongeveer nog 100 berichten per dag maar probeer me in te houden om niet op verzenden te drukken.
Al bij al een hele goede poging om weer rust te vinden. Waarom lukt het dan niet? Mijn brein blijft in overload modus zitten. Het springt van het ene idee naar het andere. Zo denk ik dat ik de afgelopen dagen 10 series of films beginnen kijken ben op Netflix om ze na 10 minuten weer af te zetten omdat het me dan toch niets zegt. Het is alsof mijn brein letterlijk zoekt naar iets maar het niet kan vinden.
Ik weet dat op dit moment maar één persoon me echt kan helpen, ikzelf. Ik zal moeten aanvaarden dat het gewoon een moeilijke periode is. Dat er helemaal niets aan de hand is en dat het allemaal goed komt. Dat met wat tijd en veel zeuren ook deze periode weer over gaat. Hoewel ik niet helemaal weet waarover ik moet zeuren want objectief loopt alles gesmeerd. Meer zelfs, ik doe redelijk veel waar ik me echt gelukkig bij voel. Dingen die me een goede boost geven en waar ik zeer veel plezier uit haal.
Dit is wat ik zo vervelend vind aan mijn autisme. Dat wanneer alles goed gaat, ik alles goed doe, zelfzorg plan en mijn huishouden loopt het af en toe toch nog de mist in gaat. Dat mijn ‘zijn’ dan blokkeert. Het voelt dan zo alsof mijn eigen ik mij in de steek laat.
En ja, ik weet dat alles goed komt. Ik weet dat er geen problemen zijn die nu opgelost moeten worden. Ik weet dat ik gelukkig ben in mijn leven. Dat ik een fantastische man en super kinderen heb. Dat er veel mensen rondom mij zijn die me willen helpen. Ik besef ten zeerste dat ik eigenlijk geen enkele reden heb om te klagen, maar ik doe het lekker toch!
En nu gaat mijn gespleten persoonlijkheid op mijn meditatiekussen zitten. Ik rustig zitten en mijn andere ik een halve meter links van mij om mij te troosten. Of misschien gewoon een knuffel krijgen van die andere ik. (Grapje, het is maar bij manier van spreken. Je moet nu niet dringend een psychiater bellen.)