Gisterenavond thuis gekomen van de retraite. Wat heerlijk om terug eigen badkamer en toilet te hebben. Dat mis ik toch altijd het meeste wanneer ik weg van huis ben. Maar los van alles wat ik ginder gemist heb het was met momenten ook gewoon absoluut heerlijk.

Eten bij de steiger aan het riviertje. Een oase aan rust, grandioos uitzicht en perfect gezelschap. Hier zou ik heel snel gewoon aan kunnen worden. Het contrast met vanmorgen – alleen ontbijten aan de tafel met zicht op de kast – was groot.

Mij in de tuin installeren op de grens tussen schaduw en zon, in de perfecte stoeltjes met een goed boek bij de hand en een tas thee naast me. Geen enkele druk om in gang te schieten en mij te schikken aan de wil van de groep en de sessie mee te volgen. Stoelen die trouwens precies gegoten waren voor mijn rug en ik kon met mijn voeten aan de grond. Het voelde alsof het vakantie was.

Een heel weekend niet zelf moeten koken! Wat kan een moeder nog meer vragen? Ik had enige angst omdat ik wist dat het vegetarisch ging zijn en ik een carnivoor ben, maar het viel over de gehele lijn mee. Het eten was lekker, goed geserveerd en het servies was proper. Top!

Het meest genoten heb ik van alle momenten vrijheid. Wanneer ik ertussenuit glipte en voor en na de officiële planning. De zitmeditaties waren op mijn lijf geschreven.

Het verdere officiële programma van de retraite? Ik weet het niet. Een van de kandidaten vertelde dat zijn zoon zich afvroeg wat vader ging doen. Nadat het hem was uitgelegd vroeg de zoon in kwestie zich af: ‘is dit dan niet veel geld voor wat groepsdruk?’. Wel, net met die groepsdruk had ik last. Ik ben iemand die floreert in kleine bekende groepen. Heel het weekend heb ik gebalanceerd tussen voldoende bij de groep zijn en toch ook mezelf de noodzakelijke rust geven. Ik had het idee te falen in beiden.

Zou ik het opnieuw doen? Ik weet het niet. Mag ik opteren voor een vakantie met meditatiegenoten waarbij er ‘s morgens, ‘s middags en ‘s avonds een uur zitmeditatie is en voor de rest ruimte voor eigen plannen? Een combinatie van het beste van de twee werelden? Mmm, dan vraag ik waarschijnlijk weer teveel. Alhoewel, naar Spanje met meditatievrienden, ieder zijn eigen huis, ieder zijn eigen planning en ‘s morgens vroeg en ‘s avonds laat afspreken op strand of in de natuur om samen te mediteren. Ooh, wat is dagdromen soms prachtig.

Ik sluit af met een stukje van een tekst die ik schreef terwijl ik op retraite was:

“ En voor de rest genieten van al het goede dat hier is. Meditatie, rust, natuur, zon, boeken, thee, … Het is zalig vertoeven op de oever naast het riviertje. Lekker zitten in een stoel, uitkijkend op de rivier en weiland verderop, luisterend naar het gezang van de vele vogels. DAT is volgens mij de hemel.”