Eerst misschien even een intro. Ik besef dat ik dit post als een blog. Maar ik weet niet helemaal of dit nog als dusdanig mag gecategoriseerd worden. Het is een persoonlijk verhaal en het zal langer zijn dan een blog. Maar diegene die aan het einde van dit verhaal geraakt, daar hoop ik dan maar van dat ze mij iets beter leren kennen hebben.

Ik werd al verschillende keren gevraagd waarom ik mindful probeer te leven en waarom ik mediteer. Mijn blogs staan vol met mijn liefde voor meditatie. Wie ze geregeld leest of doorpluist zal zeker merken dat ik er uren over kan doorgaan. Maar om zomaar even te zeggen wat ik eruit haal, dat is niet evident.

Er zijn natuurlijk de algemeenheden. Het is door de westerse medische wetenschap bewezen dat iemand die regelmatig mediteert een flexibel stel hersenen krijgt waardoor hij of zij beter kan omgaan met tegenslagen in het leven. Dat is natuurlijk een groot pluspunt. Ook het stressniveau daalt behoorlijk en in een wereld van continue rondrennen en steeds tijd te weinig is dit zeker niet te onderschatten.

Maar dat zijn nog altijd algemene waarheden. Wat heb ik eraan in mijn dagelijks leven? Waarom blijf ik elke dag weer tijd vrijmaken om mij op dat meditatiekussen te zetten?

Om te begrijpen waarom ik blijf mediteren moet je twee dingen uit mijn leven goed begrijpen. Ten eerste ben ik als kind misbruikt. De eerste jaren van mijn leven waren niet bepaald rozengeur en maneschijn. Deze levenservaring heeft nog steeds gevolgen in mijn dagelijks leven. Angst, stress, constante alertheid op mogelijke dreiging zijn daar een paar voorbeelden van.

Tweede facet dat je voor dit verhaal moet beseffen is dat ik autisme heb. Ook dit heeft zeer grote gevolgen voor mijn dagelijks leven. Dingen die voor de meeste mensen als vanzelf gaan, bezorgen mij een hele hoop stress en problemen. Bijvoorbeeld mijn dochter van school halen is altijd een opgave. Aan de schoolpoort staan altijd een hoop mensen en om daar gewoon tussen te staan is geen sinecure. En als dan de bel gaat en al de kinderen komen naar buiten, dan is dat voor mij ongeveer hel op aarde. Al dat lawaai, de geuren, de mensen die rondom mij drommen, dat is bijzonder stresserend, bedreigend, overprikkeling ten top. En als je dan durft een noice cancelling hoofdtelefoon te dragen om wat aan zelfzorg te doen dan krijg je daar opmerking over in de trend van: wat ben je asociaal om hier een hoofdtelefoon te dragen.

Dus waarom mediteer ik: om heel concreet de stress te kunnen dragen van de problemen die ik in mijn dagelijks leven meemaak. Waartoe is mediteren in realiteit in staat? Dat hangt natuurlijk af van verschillende factoren. Ten eerste verschilt het van persoon tot persoon. Niet iedereen vindt hier zijn ding in en anderen zoals ikzelf zweren erbij. En verder is het een kwestie van trainen. Of je veel hebt aan meditatie, hangt ervan af hoeveel je oefent. Als je iedere dag naar de gym gaat om je spieren te trainen, ja dan word je sterk. Maar stop je ermee dan worden ook je spieren terug slap. Dat is ook zo met meditatie. Oefen je, dan worden je hersenen soepeler in het omgaan met stress en emotionele tegenslagen. Stop je met oefenen dan worden je getrainde hersenen ook weer slap.

Even een heel concreet voorbeeld van waartoe mediteren in mijn leven in staat is. Vorige week woensdagavond was het terugkomdag van de mindfulnesstraining. Wat zoveel wil zeggen als in groep (met de Shanga) mediteren. Er was iemand voor de eerste keer aanwezig en dat op zich is al genoeg om mij te laten voelen dat de dingen anders zijn dan gewoonlijk. Stress, niet weten wie dit is en hoe deze persoon zich gedraagt. Vroeger voldoende reden om me om te draaien en naar huis terug te keren. Meditatie leerde me om deze stress te hanteren (soepeler brein om dit te plaatsen). Nu dus stress, maar nog geen onoverkomelijk probleem.

Mediteren in groep dus. Drie keer twintig minuten samen zitten. De eerste sessie ging eigenlijk zonder veel problemen. Tussen de eerste en tweede sessie werd mij pijnlijk duidelijk dat deze nieuwe persoon in de groep dezelfde lichaamsbouw had als de persoon die mij vroeger misbruikte. Alle alarmbellen in mijn hoofd gingen tegelijk af. Stress was van de meetschaal geschoten. En toen de derde sessie begon zat ik volledig in een paniekaanval.

Ik had het gevoel dat er een olifant op mijn borstkas zat. Mijn hart racete door mijn lichaam. Mijn lichaam was in fight of flight modus en ik was alert op elke kraakje en piepje in de zaal. En daar zat ik dan, op mijn meditatiekussen. Stap één was heel automatisch. Mijn autisme gierde door mijn lichaam en wilde dat ik in een hoekje ging zitten om die oh zo typische schommelbeweging te maken. Steeds wederkerend fysieke handeling om zo tot rust te komen. Nu wilde ik hier niet aan toegeven. Mijn verstand zei me dat gewoon weggaan uit de situatie misschien een betere optie was. Maar daar was ik dan weer te koppig voor. Ik mediteer zo graag dat ik, een persoon die het ongeluk heeft op iemand te lijken die ik me niet graag herinner, dat niet ga laten verpesten. Die persoon kan daar immers ook niet aan doen.

Maar wat dan? Niet stimmen, niet weggaan, welke opties zijn er nog? Ik nam de tijd om toe te passen wat ik voordien in de mindfulnesstraining geleerd had. Bekijk datgene wat er is met milde en open aandacht, laat het er zijn en laat het dan los. Dus ik keek en zag: de pijn op mijn borstkas was een puur fysieke reactie op een herinnering aan vroeger. Ik merkte dit op en alleen al deze openbaring bracht me rust. Voldoende rust om er niet volledig door overspoeld te worden. Want ook dat is meditatie. Het niet verdringen van datgene wat we zien en er ook niet door overspoeld worden. Een gulden middenweg zoeken tussen die twee uitersten.

Maar het verhaal stopt hier niet. Doorheen heel mijn leven heb ik altijd vurig één wens gehad.
Op de momenten dat ik totaal overprikkelt ben en in shutdowns ga, dan kruip ik weg in een hoekje, tegen een muur, ergens veilig. En mensen hebben dan altijd de neiging om vlakbij te komen zitten, je te omarmen en te troosten. Vooral bemoedigend toespreken dat het wel over gaat en helemaal niet zo erg is. Mijn wens is doorheen heel mijn leven dezelfde gebleven. Dat ik op momenten als dit iemand bij me had die een halve meter naast mij gaat zitten zodat ik nog voldoende persoonlijke ruimte over houd. Iemand die zwijgend naast me zit omdat praten en/of luisteren dan toch te veel is voor mij. En vooral iemand die laat zijn wat er is zonder dit proberen op te lossen of te zeggen dat het allemaal toch niet zo erg is.

En woensdag, daar, tijdens die meditatie, in pure fysieke paniekaanval, had ik net dat waarvan ik al heel mijn leven droomde. Een halve meter links van mij zat iemand zwijgend naast mij. En een halve meter verder nog iemand, en nog iemand, … Allen aanwezig, niemand in mijn persoonlijke ruimte, allen zwijgend en allen met open en milde aandacht kijkend naar datgene wat er was. En niemand die het in zijn hoofd haalde om te zeggen dat het allemaal wel niet zo erg was. Het mocht er gewoon zijn, juist zoals het was.

Daar zat ik dus op mijn meditatiekussen. Mijn lichaam in fysieke pijn, in volle paniekaanval, met een gigantische glimlach op mijn gezicht. Want ik besefte daar op dat moment hoe gelukkig ik eigenlijk wel niet was. Ja, ik had een lichamelijke reactie op een herinnering van vroeger. Maar het was niet meer dan dat. En verder had ik exact de steun die ik al heel mijn leven gedroomd had.

Wat doet meditatie voor mij. Het stelt mij in staat om paniekaanvallen waar ik vroeger weken ziek van was, te hanteren. Om dwars door een paniekaanval te kijken en het te zien voor wat het echt is: een fysieke reactie op een herinnering. Vroeger, voor ik mediteerde was ik hier letterlijk weken van opgeslokt in een golf van emotie, fysieke pijn en verwoestende herinneringen die ik niet kon stoppen.

Het beantwoord voor mezelf alleszins een belangrijke vraag. Kan mediteren mij door een paniekaanval helpen. Yes, it can! Wanneer juist gebruikt, in open en milde aandacht voor datgene wat er zich aandient, hebben shanga en meditatie voor mij bewezen ijzersterk te zijn.

Meditatie is geen vervanging voor psychologische hulp. Het is geen vervanging voor medicatie. Maar het kan wel een verrijking zijn voor je leven. Ik zal nooit in mijn leven nog stoppen met mediteren omdat ik zelf ondervonden heb hoeveel ik eraan heb.

Voor diegene die meer willen weten, ik volgde de mijn training bij ToBe-kempen, trainer: Martine Schrage. Meer info op: