Iedereen die mij zelfs maar een klein beetje kent, weet dat ik absoluut niet tegen de warmte kan. En eind juni was het warm, te warm. Wanneer je op deze dagen met mij in discussie gaat, krijg je meestal één van volgende twee reacties. Of ik sla in volle koppigheids-modus en geef geen millimeter toe. Of ik heb er helemaal geen zin in en laat het over me heen gaan. Vandaag koos ik bewust voor het tweede.
Wanneer ik met mijn dochter naar huis reed van school, merkte ik op dat zij blokkeerde in een redenering die ze zelf maakte. Vanmorgen op het weerbericht vermeldde men dat het vandaag 34°C zou worden en nu geeft de auto 35°C aan. Mama, dat kan toch niet! Het zou maar 34°C worden! Ze bleef hardop denken, 2 feiten. Enerzijds zou het maar 34°C worden en nu is het 35°C. Dit kon ze onmogelijk opgelost krijgen in haar hoofd. Uiteindelijk vroeg ze mij om hulp, hoe kan dit?
Even uitgelegd dat het weerbericht een voorspelling is en dat die er best een graadje naast kan zitten en dat de auto ook niet helemaal accuraat is. Ik zag haar weer denken en vastlopen. Maar, maar, maar, dat kan niet. Het weerbericht is altijd juist en de auto ook! Dat een van beide duidelijk mis was (en misschien zelfs allebei) dat kon er bij haar niet in.
Nu is mijn dochter iemand die enerzijds alles hoort en opslaat in haar brein EN anderzijds alles letterlijk neemt. Dus wanneer de weerman zegt dat het 34°C wordt, dan is dat 34°C en niet 35°C. En omdat ze alles zo letterlijk opslaat, komt ze geregeld in de problemen. Hoe vaak zeggen we niet iets 'ongeveer' en kunnen we dat dus misverstaan. Zo zeg ik bijvoorbeeld heel vaak: wacht 2 seconden, ik ben er zo. Tja, hoe vaak mijn kinderen ook tot twee tellen, ik leer het niet af.
En een discussie over wie nu gelijk had: de weerman of de auto, dat kan ik nooit winnen. Ik was gekookt door de slopende hitte en de energie om dit te proberen uitleggen ontbrak me. Zeker omdat ik heel goed besef dat de slaagkans van deze uitleg minimaal is. Zelfs al loopt ze vast in haar eigen redenering, deze dan ook nog willen aanpassen is een brug te ver. Mijn dochter, koppig, van wie zou ze dat hebben?
Ach, het letterlijk nemen van dingen levert op zijn minst leuke anekdotes op. Ik herinner mij nog heel goed de eerste keer dat mijn dochter huiswerk moest maken. Het is alweer bijna een heel jaar geleden maar het blijft leuk om te delen. We zaten aan de tafel en Andrea wilde graag gaan spelen na haar huiswerk. Dus zodra ze klaar was, wilde ze vertrekken. Ik vroeg om eerst nog even haar boekentas in te pakken. De boeken lagen op tafel en haar boekentas stond naast haar op de grond. Ze stond op en begon te zoeken in de living en de hal. Na twee minuten was ik 'te' curieus en vroeg wat ze nu eigenlijk aan het zoeken was. Het antwoord: inpakpapier om mijn boekentas in te pakken! Echt gemeend, zonder enige vorm van grap of dergelijke. Ik had immers gezegd dat ze haar boekentas moest inpakken. Sindsdien vraag ik dus om haar boekentas in te laden. Dit is er eentje waar ik me maar één keer aan heb laten vangen. Maar hij blijft leuk.