In de vroege zomer van vorig jaar had ik het geweldig idee om te starten met wandelen. En zoals ik altijd doe met geweldige ideeën, ben ik er vol ingevlogen. Tijdens week 1 ben ik thuis domweg gevallen, gevolg zeer pijnlijke enkel. Maar dit heb ik compleet genegeerd. Dus de dag na de val ben ik gaan wandelen. Waar dit in eerste instantie nog redelijk ging, na ongeveer een uurtje kon ik letterlijk geen stap meer zetten van de pijn. Taxi Sven is mij toen komen halen. Wat er nu juist met die enkel aan de hand was (gebroken, gebarsten, gekneusd, …) dat weet ik nog niet helemaal. Ik weet alleen dat die verschillende maanden buiten dienst was. En momenteel doet hij nog met de regelmaat van de klok pijn. Alleen maar om te zeggen dat het wandelen toen in de kiem gesmoord is.
In september ben ik dan met hernieuwde moed opnieuw begonnen, alleen een beetje rustiger. In eerste instantie wandelingen van 15 min want meer kon mijn enkel niet aan. Stilaan opgebouwd naar wandelingen van 50 min, drie maal per week. Wandelen werd een gewoonte en wanneer het een keer niet ging, dan voelde ik een gemis. Het was mijn eigen persoonlijke tijd waarin niemand mij moest storen. Ik, de weg en mijn muziek. Lekker wegdromen in mijn eigen gedachten.
En toen werd het stilaan winter, koud. En hoewel mijn lievelingsseizoen de winter is, lekker koud, leek dat voor wandelen toch niet zo ideaal. Ik heb geprobeerd om zo lang mogelijk te gaan wandelen, maar uiteindelijk hield de koude mij toch binnen. En nu het weer beter wordt, lijkt de stap om opnieuw te gaan wandelen zo groot. De routine, het zalige gevoel van wandelen lijkt zo ver weg. Maar ik besef dat dit wandelen heel goed voor mij is, zowel voor lichaam als geest. Dus ik moet nu terug opnieuw beginnen.
En dat heb ik deze week ook gedaan. In eerste instantie met Sven een wandeling gedaan. Dat was leuk. Terug naar de tijd voor wij kinderen hadden. Toen gingen wij heel regelmatig ‘s avonds nog een wandeling doen. Maar die tweede wandeling plannen, zo moeilijk. Maar gisteren op Facebook zoveel ondersteuning gekregen van mijn vrienden, iedereen moedigde mij aan. Dus ben ik (samen met Sven) terug de wereld ingestapt. Een wandeling van 46 min. Doel gelukt, ik ben terug aan het wandelen.
Ook ineens les geleerd, ik moet alleen gaan wandelen. Het tempo van samen wandeleing ligt een eindje tragen door het gebabbel. Daarnaast slaagde Sven er bij elk kruispunt in te vragen of we nog niet teruggingen, hij wilde vroeg naar bed en moest nog stick tapen voor dat kon. Volgens mij keek mijn ventje heel erg uit naar vandaag en morgen, toernooi op de ijshockey.
Het zal nu de kunst zijn om vol te houden. Enerzijds terug alleen gaan wandelen en verder opbouwen. Anderzijds wil ik toch ook wel die wandelingen met Sven blijven doen, dat is gewoon zo gezellig.
Dus met hernieuwde moed terug mijn nieuwjaarsvoornemen opnemen: blijven wandelen.
